Van Quito naar Otavalo

Na een etentje met cavia's ( half of heel, beide staan nog op mijn netvlies gebrand, ik was blij dat ik het niet besteld had....) deze nacht een stuk beter geslapen. De hele nacht hooste het van de regen, maar we werden wakker met een zonnetje.  We vertrokken na het ontbijt richting de plek waar de evenaar te vinden is. Maar eerst had Mark nog een ander plan. Even een kort bezoekje aan het uitzichtpunt bij de krater Pululahua. We moesten dan maar gewoon doorlopen en geen Spaans en Engels praten en doen of we niet wisten dat je daar alleen mag komen met een gids. Alleen maar even kort kijken. Ik vond het alweer spannend...

Het uitzicht was inderdaad prachtig en we konden er even kort rondlopen. Argwanende parkwachters negerend hebben we een paar mooie foto's gemaakt en zelfs nog even gebruik gemaakt van de toiletten. Buiten de poort bleek dat onze chauffeur toch aangesproken was en bijna een boete had gekregen. Gelukkig konden ze nog een document ergens vandaan overleggen en toen was het toch goed. Ondertussen zijn wij een stuk gaan lopen, de omgeving was er erg mooi. De bus pikte ons ergens langs de weg open we gingen door naar een Indiaans openluchtmuseum, precies  op de plek van de evenaar. Het was ondertussen flink warm en iedereen moest goed smeren. Het was erg mooi binnen, veel bloemen en tropische begroeiing en vele kolibries!  Vooral het verhaal over de indianen die mensenhoofden krimpen is mij erg bijgebleven. Bizar gewoon, het hoofdje dat de gids ons liet zien was nog zo echt, maar heel klein. Verder hebben we cacao geproefd en proefjes gedaan op de evenaar. Zo hebben we beiden geprobeerd een ei op een spijker te zetten en recht te lopen over de lijn met je ogen dicht. Beiden proeven mislukten... 

Hierna op weg naar Otavalo. Nog een stop gemaakt om een vrucht te kopen die wij helemaal niet kennen, maar die echt heel lekker was. Je moet er bij zijn geweest! 

In de buurt van Otavalo, dat nog een stuk noordelijker ligt dan Quito , sloeg het weer helaas om. Na nog een stop waar we een  Ecuadoraanse snack hebben geproefd (lupine boontjes, gepofte maïs, uitjes en tomaat; erg lekker!) kwamen we aan in een druilerig Otavalo. Na de koffers op de kamer te hebben gebracht, zijn we eerst gaan eten. Gewoon een soepje, want we zaten nog vol de bonen en de chipjes die we onderweg hadden gekocht. Na de lunch ging iedereen zijn eigen weg. We zijn nog even gaan kijken bij de markt, maar door de regen was er niet veel te beleven.  Na nog wat geslenter zijn we terug gegaan naar het hotel om even te relaxen. Zo gaan we eten, met zijn tweeën dit keer. Het centrum is klein en overzichtelijk, dus we vinden wel iets leuks!