Santa Cruz en de lange reis naar huis

Goed, ik was gebleven bij onze laatste ochtend op Isabela. Waar we na een heerlijk zonnige ochtend om 12.00u vertrokken naar de haven, waar we dit keer niet gecontroleerd werden. Er zat namelijk niemand, dus we hadden bij wijze van spreken alle inheemse planten en dieren in onze bagage kunnen stoppen en mee kunnen nemen naar het volgende eiland. Dat stelt dus ook niks voor...

We werden met een taxiboot naar dezelfde boot gebracht als waar we mee gekomen waren. Er waren weer vier plekken boven en Wilbert had een plek bemachtigd. Hij wilde die wel afstaan aan mij, heel lief! Dus ik zat de overtocht van Isabela naar Santa Cruz boven, naast Yt en Dirk en Leentje. We gingen op weg, een tocht van ongeveer twee uur. Het zicht boven was prachtig, je kon alles rondom zien, een immense watervlakte. Helaas onderweg geen spectaculaire dieren en door het geschommel dommelde ik af en toe in. Gelukkig zat ik klem tussen twee mensen, anders was ik misschien wel uit de boot gestuiterd!

Na een uurtje of twee kwamen we aan in de haven van Santa Cruz. Weer een heel ander eiland. Er lagen veel boten in de haven en het het was veel meer een stadje, met hotels, veel winkeltjes en restaurants. We konden zelf met onze bagage naar het hotel lopen, het was vlakbij. De kamers werden verdeeld en wij kregen een kamer met een balkonnetje vanwaar we de zee konden zien. Toen was het tijd om te gaan lunchen, want we hadden inmiddels wel trek gekregen. Er waren genoeg restaurantjes en we hadden dus vrij snel iets te eten. 

Na het eten gingen we lopend naar het Charles Darwin Research Station. Het was al een beetje laat, maar we konden nog makkelijk terecht. In het station wordt onderzoek gedaan gericht op het behouden van het Galapagos ecosysteem. Wij hebben een kijkje genomen bij de reuzenschildpadden en de (het was er maar één) landleguaan. Pablo vertelde over de schildpad Diego, die zijn soort van uitsterving gered heeft. Ook hebben we een bezoek gebracht aan het "mausoleum" met het gebalsemde lichaam van schildpad "Lonesome George". Lonesome George, gestorven in 2012, was de enige overgebleven reuzenschildpad van het eiland Pinta. Na zijn overlijden is het naar New York gegaan, waar hij is gebalsemd en lang te zien was in het natuurhistorisch museum. Sinds twee maanden was hij weer terug in het Charles Darwin Research station, waar hij ook gestorven was. 

We konden verder nog zelf rondkijken. Er waren mooie strandjes waar we even zijn gaan kijken en toen zijn we rustig aan teruggelopen naar het hotel. Er waren veel souvenirswinkels en ook winkels met dure kunststukken. Erg mooi, maar niet te betalen. 

Gedoucht en om 19.30u afgesproken om te gaan eten. Het was natuurlijk de laatste avond, dus bijna iedereen ging mee. We hadden een leuk restaurant gezien en gelukkig was er ook genoeg plek. Het eten was erg lekker, we hebben zelfs nog een toetje genomen. Een leuke afsluiter van de reis! Aangekomen in het hotel wilden we eigenlijk naar bed gaan, maar toen kwamen Yt en Wouter binnen en die zeiden dat het wel heel leuk was om in de haven naar de haaien te gaan kijken. Marcia en Helenita waren al naar boven, maar Arnold, Wilbert en ik wilden nog wel even gaan kijken! De haven was toch heel vlakbij.

Dus nog even naar de haven. Het water was verlicht en inderdaad, er zwommen een heleboel kleine haaien. Erg leuk om te zien! Ook nog wat roggen en natuurlijk weer overal zeeleeuwen op de bankjes. We hebben er nog een tijdje rondgelopen. Toen terug naar het hotel voor de laatste nacht.

We moesten erg vroeg op, de wekker ging om 5.45u. Om 6.30u waren we helemaal klaar en beneden voor het ontbijt. Iedereen zat al. Om 6.50u begon iedereen al tassen naar de bus te brengen, dus het ontbijt was nog korter dan gedacht. Nou ja, ik griste nog even wat fruit mee en toen gingen we richting de bus. We zouden in een klein uurtje van de ene naar de andere kant van het eiland rijden en daar de veerboot nemen naar Baltra, waar het vliegveld lag. Dus op weg. Ergens hoog op het eiland maakten we een stop bij een krater en konden we even de benen strekken en daarna gingen we door naar het kleine haventje. Alle tassen bovenop het dak en wij onderin de boot. Het was maar een klein stukje, maar we moesten allemaal een zwemvest aan. Aan de overkant de tassen weer in de bus en nog een klein stukje rijden naar het vliegveld. Daar konden we eerst de bagage inchecken en daarna afscheid nemen van Boris en Pablo. Een beetje een vervelend moment, want de meesten van ons wilden Pablo wel een fooi geven, maar Boris niet. Gelukkig stond Pablo een beetje apart en konden wij hem zo makkelijk iets geven. Boris hebben we een hand gegeven. Toen door de douane, klaar.

Op de luchthaven nog een beetje gewinkeld en een t-shirt gekocht. Fons werd nog meegenomen. In zijn bagage hadden ze de grote zaklamp gevonden en ze wilden wel even weten of er niet iets in verborgen zat. Gelukkig kwam Fons weer terug en was alles in orde. De vlucht naar Guayaquil ging prima. Ik heb een groot deel van het Galapagos verslag kunnen maken.

Op het vliegveld van Guayaquil namen we afscheid van Jaap en Fran. Zij gingen voor een paar dagen extra terug naar het hotel waar we al eerder gezeten hadden en pas woensdagavond naar huis. Mark had voor de dinsdag nog een mooie excursie voor ze geregeld.

Wij moesten nog een paar uren doorbrengen op de luchthaven, maar die gingen uiteindelijk best snel. Een goede lunch, met zeer goede wifi, deed de tijd snel gaan. Het verslag bijna afgemaakt en toen de bagage afleveren. Ineens was het heel druk geworden in de vertrekhal. Er bleek een bekend voetbalelftal te zijn en een heleboel fans, een gekkenhuis! Ook de rij voor de paspoortcontrole duurde eeuwig, het leek zelfs even krap te worden. We konden nog net even omkleden en toen in de rij om te boarden. En wat denk je, wordt Wilbert er uit gepikt! Een "random bagage check" volgens de stewardess. Hij werd, met nog een vrouw, meegenomen. Maar het duurde maar en duurde maar. Volgens de stewardess was het een controle van de politie en waren er mensen van allerlei vluchten. Ik vond het wel onprettig worden... Er lagen nog vier instapkaarten en een voor een kwamen de mensen binnen. Eindelijk kwam Wilbert er aan, als allerlaatste. We kwamen dus als laatste het vliegtuig binnen. De crew vertelde dat het altijd zo ging daar, dat er altijd wat was en dat ze niet zonder ons waren gegaan. Nou nou, dat hadden wij weer. Arnold was er ook al uitgehaald, in de rij van de paspoortcontrole. 

Afijn, we vertrokken nog op tijd. We kregen nog een kleine maaltijd en toen ging het licht uit. Voor ik ging proberen te slapen heb ik nog twee films gezien. De nacht was zwaar en onrustig, volgens mij heb ik niet geslapen, maar toch is de tijd dan ineens bijna voorbij. In de ochtend een ontbijt, je voelt je gebroken. Om een uur of 13.00u landden we op Schiphol en zo eindigde, met het afscheid van de groep bij de bagageband, onze fantastische reis!