Avonturen op grote hoogte, de pracht van de Andes: Chimborazo!

Vandaag dan de spannende dag waar al wat dagen over gesproken werd: de tocht naar de hoogste vulkaan van Ecuador en stiekem eigenlijk de hoogste berg ter wereld: de Chimborazo. De dag ervoor hadden we al het een en ander ingekocht,  zoals 2 liter water per persoon, cola, en eventueel chocolade.  Vanochtend meteen begonnen met het innemen van veel vocht, thee en fruit. Voordat je op grote hoogte arriveert moet je al zo'n 2 liter water per persoon hebben gedronken, ivm het betere transport of de betere opname van zuurstof. Ik en vele reisgenoten met mij, vonden het best wel spannend, want hoe zou ons lichaam het houden op 4800m hoogte?

Na het ontbijt verlieten we Baños met een lekker zonnetje. Het vervelende van het vele waterdrinken is natuurlijk dat je veel moet plassen en al snel moest ik ook. Bij de eerste fotostop al even een struik opgezocht.  Maar eigenlijk moet je dan vlak daarna weer...en velen met mij. We zijn dan ook heel vaak gestopt, als het kon bij tankstations. We gingen eerst een bezoek brengen aan een indianenmarkt, waar zij hun waren verkopen, niet voor toeristen dus. Dat was erg leuk, de mensen zien er zo mooi uit in de traditionele klederdracht. Er werd van alles verkocht en overal stonden groepjes mensen. Je kon er zelfs van een wc gebruik maken!

Vanaf de markt gingen we verder richting de Chimborazo. Onderweg vaak stoppen om te plassen, het werd steeds erger. Als je veel drinkt komt er natuurlijk veel uit, maar hoe hoger je komt, hoe vaker je moet. Iedereen had er last van. Elke keer weer een struik of rots opzoeken, wel heel komisch ook! 

We hadden weer geluk, er was een schitterend zicht op de Chimborazo, wat weer veel mooie plaatjes opleverde. De weg omhoog was ook steeds anders. Het werd natuurlijk steeds kaler en hoe hoger we kwamen , hoe vaker we groepjes vicuna's tegenkwamen. Heel bijzonder! Bij de ingang van het nationale park was het erg koud,  maar we zaten inmiddels ook al op een hoogte van 4300m. Weer allemaal even plassen en toen met twee gidsen verder omhoog, naar 4800m. Daar was een berghut waar we eerst gingen drinken en lunchen.  Op die hoogte is bijna de helft minder zuurstof dan op zeeniveau en dat voelde iedereen wel. Ik was licht in mijn hoofd, maar verder ging het wel. Een aantal andere groepsleden waren minder lekker, met hoofdpijn en soms ook misselijk.

We namen een kopje cocathee,  dat helpt bij hoogteziekte. De fietsers kregen ook meteen een lunch. Dat smaakte wel, een goed teken. Na het eten ging er een groepje wandelen naar 5100m, daar hebben wij ons niet aan gewaagd. Ik was al blij dat het redelijk goed ging. Een ander groepje ging in de bus liggen, ze waren echt  niet lekker en we moesten wel wachten op de wandelaars. Wij hebben buiten nog wat rondgelopen en Wilbert en Truus zijn nog een stuk omhooggelopen. Het was erg koud, ik ging binnen nog een kopje cocathee drinken met Nel. Nel zat aan een sudokuutje .

Alle wandelaars hebben de 5100m gehaald, petje af. Toen ze terug waren konden we starten met de fietstocht.  Je kon ook een stuk lager opstappen. Dat wilde ik eerst doen, omdat het zo koud en mistig was.  Maar uiteindelijk ben ik toch helemaal boven begonnen. Het leek iets op te klaren. Met helm en kolletje (daar gekocht, lekker warm!), kniebeschermers en handschoenen op de mountainbike bergafwaarts door een soort mistig maanlandschap.  Allemaal lava. De Chimborazo is een slapende vulkaan en eigenlijk is hij iets hoger dan de Mount Everest. Hoe dat precies zit heeft te maken met de ligging op de evenaar en van waar je meet. Het is ingewikkeld...

De afdaling was in het begin wel spannend,  het ging best hard en ik moest even wennen. Mijn handen waren steenkoud. Wilbert ging natuurlijk meteen goed, hij is daar veel handiger in. Maar het ging steeds beter. Heel vervelend was dat we Fran ineens zagen liggen, ze was gevallen en Jaap had het niet gemerkt. Ze was erg geschrokken en bang dat er iets gebroken was. Ze werd in de bus gedragen en daar werd ze bekeken en geholpen door een van de fietsgidsen. Bij de ingang van het park was Jaap er gelukkig. We hebben ook twee fysiotherapeuten in de groep, dus die konden ook helpen ( al hadden die wat last van hoogteziekte ).

Ondertussen gingen we verder naar beneden, je hoefde eigenlijk niet te trappen. Het mistige maanlandschap ging over in droog grasland, met vicuna's! De zon kwam erbij en de uitzichten waren prachtig! We schoten niet echt op, omdat we steeds stopten voor foto's.  Hoe lager je ging,  hoe groener het landschap werd. Het werd steeds iets warmer en iets groener. Het lijkt weleens beetje op Oostenrijk,  maar dan met indianen.  We kwamen in dorpjes en we kwamen dus steeds mensen tegen. Allemaal vriendelijk en lachen, zulke mooie mensen! Na ruim 30 km waren we er. Het was echt een fantastische tocht geweest, zonder al te veel inspanning. Met Fran ging het redelijk, ze was al wat bijgekomen en kon weer lachen. We gingen met de bus richting Riobamba, waar we één nachtje zouden slapen.

Het hotel was leuk, we kregen een fijne kamer. Het eten, in het hotel voor het gemak, was simpel, maar ok. Leentje was jarig, dus er werd gezongen en als toetje taart gegeten. De tweede keer deze week!

Er was ook een vervelende mededeling.  De gebruikelijke  route naar Cuenca was definitief niet begaanbaar. Een landverschuiving blokkeerde de weg en weg moesten dus omrijden. Dat betekende wel uren omrijden, eerst helemaal naar de westelijke kustvlakte, een stuk naar het zuiden en dan weer omhoog de bergen in. Als we het geplande programma zouden volgen en vrijdag om 11.00u met de trein naar de Duivelsneus zouden gaan, konden we pas om een uur of 2 aan de omweg beginnen en zouden we in het donker moeten gaan rijden en heel laat 's avonds in Cuenca aankomen. Het leek iedereen gevaarlijk om te gaan rijden in het donker op deze wegen en zo laat aankomen zou ook jammer zijn. De beste optie was uiteindelijk om de treinreis te laten schieten en vroeg te vertrekken via de omweg naar Cuenca. Wel heel jammer, het leek me mooi om dat op mijn verjaardag te doen en nu werd het een lange reisdag. We konden alleen nog de Incaruines bekijken. Maar het was niet anders. Beslissing unaniem genomen. Toen konden we gaan uitrusten van een enerverende dag!